مهدی باوران

در شبکه سعودی مکه رانشان داد احادیثی از پیامبر ص را میخواند از اهل سنت و …

دوربین را بر ماه امشب در آسمان برد، به ذهنم آمد این ماه برای چه کسی در مکه میتابد و که را مینگرد؟

آیا برای سنی ها و وهابی هایی که مردمی بی گناه را میکشند و بعد طواف خانه را میکنند؟

این ماه به امام زمان میتابد و غربت او را مینگرد و بی تاب ظهور تو مولاست??

چه آرام نشسته ایم!

علی علیه السلام را هر بار بر منبر ها سب میکردند؛

میدانی یعنی چه؟

تابحال شده چند کلمه از کسی بدی بشنوی ؟

ولو اورا نشتاخته باشی از قبل

ویاشناخته باشی اما سطحی

چه حسی نسبت ب او به تو دست خواهد داد؟

الم یان للذین امنوا ان یدفعوا عن مولاهم دفعا؟

آیا وقت آن نیست که از مولای مظلوم و امام متقینمان دفاع کنیم ؟

مگر نه اینست ک تاریخ را تکرار میکنند؟

آیا حقش نیست که با شدت بیشتر آن غرض ورزان را سب و لعن کرد؟

گرچه حق آنان بیش ازآن است چرا که هم خبث درون دارند و هم تهمت به پاکان اهل بیت زدند !

لطفا ساکت نباشیم

وگرنه کربلا را بدنبال خواهد داشت….

لطفا از رهبرمان سید علی دفاع کنیم تا هجمه ی حرفهای دشمن علیه ایشان و پیروی مردم ناآگاه از انان ماجرا ساز نشود#

خدایا مرا ببخش که گاهی فراموش میکنم اینرا که:

اینجا، این محل، بهشت نیست ، دنیاست یعنی جایی که از بهشت به اونجا سقوط کردیم

آه دنیا!

کاش بیشتر راجع بهش فک کنم

عمیق و عمیقتر؛

که اینجا محل برآوردن تمام توقعات من نیست

حرص نخور

حق باتوست ولی اینجارو اشتباه داری میای 

اینجا ظرفیت گوهره وجودی تورا نداره

پس لطفا بیخود دست و پا نزن سایز اینجابشی 

فکر هم نکن تو الکی گنده ای باید کوچکتر بشی?

پس مواظب باش خودتو الکی نفروشی اینجا

تا روز قیامت از حسرت خورندگان نباشی???❤☝️?

آیاتی که امام حسین(علیه السلام) هنگام عزیمت از مدینه تا کربلا و هم چنین سر مبارک شان از کربلا تا شام خواندند، چه بود؟
 
 
با تحقیق در منابع تاریخی و حدیثی، چنین بر می آید که امام حسین(علیه السلام) در مسیر حرکتشان از مدینه تا کربلا در جایگاه های مختلف به تناسب آیاتی را تلاوت فرمودند که در دو قسمت از مدینه به مکه و از مکه به کربلا بیان می شود.

الف. آیاتی که امام حسین(علیه السلام) هنگام خروج از مدینه و رهسپارشدن به سوی مکه خواندند، عبارت اند از:

1. در شب یک شنبه بیست و هشتم ماه رجب، هنگام خروج از مدینه و رهسپار شدن به سوی مکه که فرزندان، برادرزادگان و برادران حضرت نیز با بیشتر خاندانشان همراه ایشان بودند جز برادرشان محمدبن حنفیه؛ این آیه شریفه را قرائت فرمودند:[1] «فخرج منها خائفاً یترقب قال ربّ نجّنی من القوم الظالمین»؛[2] موسی ترسان و نگران از آن جا بیرون رفت [در حالی که ] می گفت: «پروردگارا، مرا از گروه ستم کاران نجات بخش». طبق این آیه، حضرت موسی(علیه السلام) برای رهایی از شرّ فرعونیان از مصر به سوی مدین خارج شد. امام حسین(علیه السلام) با خواندن این آیه حال خروج خود را از شهر مدینه به حال خروج حضرت موسی(علیه السلام) از مصر تشبیه کرده اند که آن حضرت از ترس فرعون مصر ناچار به ترک شهر و دیار و فرار از شهر گردید، و امام حسین(علیه السلام) نیز به خاطر فرعون زمان خود مجبور به ترک دیار و خانه و کاشانه خود شدند.

2. وقتی آن حضرت در ماه شعبان به مکه وارد شدند، این آیه شریفه را خواندند:[4] «و لمّا توجّه تلقاء مدین قال عسی ربّی أن یهدینی سواء السبیل »؛[5] و چون به سوی [شهر] مدین رو نهاد [با خود] گفت: «امید است پروردگارم مرا به راه راست هدایت کند».

ب. آیاتی که امام حسین(علیه السلام) در مسیر رهسپار شدن به سوی عراق و کربلا به مناسبت هایی قرائت فرمودند، به شرح زیر است، و گفتنی است که امام حسین(علیه السلام) در این مسیر به کوفه نرفتند.

3. وقتی امام حسین(علیه السلام) از مکه بیرون آمدند، فرستادگان عمرو بن سعید بن عاص به فرماندهی یحیی بن سعید راه آن حضرت را گرفتند و گفتند: «بازگرد! کجا می روی؟» اما امام حسین(علیه السلام) مقاومت کردند و روان شدند و دو گروه به جلوگیری همدیگر پرداختند و تازیانه ها به یکدیگر زدند. امام حسین(علیه السلام) و یاران آن حضرت به سختی مقاومت کردند. پس از آن، امام حسین(علیه السلام) به راه خویش رفتند که بر او فریاد زدند: «ای حسین! مگر از خدا نمی ترسی؟ از جماعت بیرون می شوی و میان این امت تفرقه می اندازی!»، امام حسین(علیه السلام) این آیه شریفه را خواندند:[6] «لی عملی و لکم عملکم أنتم بریئون ممّا أعمل و أنا بری ء ممّا تعملون»؛ عمل من برای من، و عمل شما برای شماست! شما از آنچه من انجام می دهم بیزارید و من (نیز) از آنچه شما انجام می دهید بیزارم!

4. در اثنای سفر امام حسین(علیه السلام) به عراق، خبرهای ناگواری به امام(علیه السلام) رسید که شهادت جناب مسلم بن عقیل، هانی، قیس بن مسهر صیداوی و عبدالله بن یقطر از آن جمله بود.[7] وقتی خبر شهادت قیس بن مسهر صیداوی را به حضرت امام حسین(علیه السلام) دادند، چشم هایشان پر از اشک شد و این آیه شریفه را تلاوت کردند:[8] «من المؤمنین رجال صدقوا ما عاهدوا الله علیه فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر و ما بدّلوا تبدیلا»؛[9] در میان مؤمنان مردانی هستند که بر سر عهدی که با خدا بستند صادقانه ایستاده اند؛ بعضی پیمان خود را به آخر بردند (و در راه او شربت شهادت نوشیدند)، و بعضی دیگر در انتظارند و هرگز تغییر و تبدیلی در عهد و پیمان خود ندادند.

5. عبد الله و منذر اسدی وقتی در ثعلبیه[10] به امام حسین(علیه السلام) خبر شهادت مسلم بن عقیل و هانی را دادند، امام(علیه السلام) فرمودند: «إنا لله و إنا إلیه راجعون»؛[11] ما از آن خداییم و به سوی او بازمی گردیم. و امام(علیه السلام) پیوسته این جمله را تکرار می فرمودند.[12]

6. پس از آن که عبید الله بن حر جعفی دعوت امام حسین(علیه السلام) را نپذیرفت و گفت اسبم را به شما هدیه می دهم! امام از وی روی گرداندند و فرمودند: «حال که در راه ما از نثار جان دریغ می کنی، ما نیز به مال تو نیازی نداریم»، سپس این آیه را تلاوت فرمودند:[13] «و ما کنت متّخذ المضلّین عضداً»؛[14] و من هیچ گاه گمراه کنندگان را دستیار خود قرار نمی دهم!».

قرآن خواندن سر مبارک امام حسین(علیه السلام) بر نیزه

 قطب راوندی از منهال بن عمرو روایت کرده است که گفت: به خدا سوگند که در دمشق بودم، سر مبارک امام حسین(علیه السلام) را بر نیزه کرده بودند و در پیش روی آن جناب، کسی سوره کهف می خواند. چون به این آیه رسید: «أم حسبت أن أصحاب الکهف و الرقیم کانوا من آیاتنا عجباً» به قدرت خدا، سر مقدس سید الشهداء(علیه السلام) به سخن درآمد و به زبان فصیح گویا، گفت: امر من از قصه اصحاب کهف عجیب تر است. (15)

و ابن شهرآشوب می نویسد:

 روی ابومخنف عن الشعبی انه صلب رأس الحسین بالصیارف فی الکوفة فتنحنح الرأس و قرأ سورة الکهف إلی قوله: «انهم فتیة آمنوا بربّهم و زدناهم هدی» فلم یزدهم إلا ضلالا. و فی أثر انهم لما صلبوا رأسه علی الشجرة سمع منه: «و سیعلم الذین ظلموا أی منقلب ینقلبون». وسمع أیضا صوته بدمشق یقول: لا قوّة إلا بالله. و سمع أیضا یقرأ: «انّ أصحاب الکهف والرقیم کانوا من آیاتنا عجبا»، فقال زید بن أرقم: أمرک أعجب یابن رسول الله.

در روایتی آمده است که هنگامی که سر امام حسین(علیه السلام) را از درختی آویزان کردند، از آن سر، صدای خواندن آیه «سیعلم الذین ظلموا أی منقلب ینقلبون» شنیده شد.

و در گزارشی دیگر، در دمشق، صدای خواندن «لا قوة الا بالله» و «أن أصحاب الکهف و الرقیم کانوا من آیاتنا عجباً» شنیده شد. زید بن ارقم وقتی این صداها را شنید گفت: ای فرزند پیامبر خدا! کار تو بسیار شگفت است.(16)

              “الا لعنة الله علي الظالمين”

/منابعی که مدارک قرآن خواندن سر مبارک امام حسین(علیه السلام) بر نیزه را نقل کرده اند، عبارت اند از:

الثاقب فی المناقب- ابن حمزة الطوسی- ص 333/ مدینة المعاجز- السید هاشم البحرانی- ج 4- ص 123

 بحار الأنوار- العلامة المجلسی- ج 45- ص 121/ تاریخ مدینة دمشق- ابن عساکر- ج 22- ص 117 - 118/ الارشاد، شیخ مفید/ لهوف، سیدبن طاووس/ نفس المهموم، شیخ عباس قمی و….

________________________________________

[1]. شیخ مفید، الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد/2/35؛ طبرسی، فضل بن حسن، إعلام الوری بأعلام الهدی/1/435.

[2]. قصص، 21.

[3]. قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، محقق و مصحح: موسوی جزائری، طیب/2/137؛ طبری، ابوجعفر محمد بن جریر، جامع البیان فی تفسیر القرآن/20/34.

[4]. الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد/2/35 - 36.

[5]. قصص، 22.

[6]. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک/5/385؛ ابن نما حلی، نجم الدین جعفر بن محمد، مثیر الأحزان /39.

[7]. الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد/2/70 - 76.

[8]. جزری، عزالدین ابن اثیر، الکامل فی التاریخ/4/50.

[9]. احزاب، 23.

[10]. «ثعلبیه»؛ نام یکی از منزلگاه های نزدیک کوفه است که امام حسین(علیه السلام) در مسیر خود از آن جا گذشتند. این مکان، به نام ثعلبه، مردی از بنی اسد است که در آنجا فرود آمده و ساکن شده و چشمه ای حفر کرده بود (یاقوت حموی، شهاب الدین ابوعبد الله، معجم البلدان2/78 - 79؛ در این محل که قناتی داشته، امام حسین(علیه السلام) بار افکندند و یک شب آن جا ماندند.

[11]. بقره، 156.

[12]. الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد/2/74.

[13]. مقرم، عبد الرزاق، مقتل الحسین(علیه السلام) /194؛ شیخ صدوق، الأمالی/ص154.

[14]. کهف، 51.

 15-الخرائج والجرائح- قطب الدین الراوندی/2/577.

16- مناقب آل أبی طالب- ابن شهرآشوب/3/218.

منابع:

مرکز مطالعات و پاسخ گویی به شبهات

مرکز پاسخ گویی به مسایل دینی

تابحال به این دو فکر کردید؟??

طوبی لمن ذل فی نفسه

خوشا بحال کسی که خود را کوچک میشمارد…

(حکمت ۱۲۳ نهج البلاغه)

من هانت علیه نفسه فلا تامن شره

هرکس نفس خود را پست گردانیده از شرش در امان مباش

بالاخره خودم را کوچک و ذلیل بدانم یا ندانم؟؟؟

اما وجه افتراق؛

آنجا که گفته نفس خود را پست بشمار یعنی تکبر مکن و خود رااز بقیه بهتر ندان ولو اینکه مقامات بالا باشی مبادا نفست سرکش شود و از عبداله بودن خارج

مگر نه اینکه حضرت موسی علی نبینا و علیه السلام خود رااز سگی خوار راهم بهتر نمیدانست

موسایی که کلیم الله بود و چه حجمی از قرآن به ماجراهای او پرداخته…

مگر نه اینکه ابلیس از شیاطین خود رااز آدم بهتر دانست و بااین تکبر و سجده نکردن از اعلی به اسفل افتاد

اما آنجا که میگوید نفست را گرامی بدار و کوچک مکن و اهانت مکن چطور؟

یعنی بدان سرشت تو را پروردگارت ربک الاکرم آفریده و چون او والاست نفس تو هم والا مقامست که نباید باگناه کردن به او بی احترامی کنی و این نفس الهی راهمواره محترم شمار و امانتدار خدا باش تاوقتی جان به جان آفرین تسلیم نمایی و امانت را ادا کنی حق امانتش را

شادی روح امام و شهدا صلوات

تاسوعای سال۹۹